با من بمان که تنگ تر از واژه های تنگ شدم....

من همانم که ز آرامش چشمان دلت

                                              سردترم   تنگ ترم

ز همه گل که در این خانه ی تنهای تو است

                                             زردترم    سنگ ترم

ز پرستوی خیالت که کشد پر به تماشای ستاره

                                 که رود سوی دیار هر کرانه

من فقط وسوسه ی ((ما)) و رهایی

تو ولی...ای صد افسوس  

               فکر تنهای جدایی....

این همان شعر غریب است

                 که بوصل تو بگفتم

                            به خیال تو بخفتم

من برایت بهترین عاشق

                             ز هر عشاق

   برایت جرعه ای از ماه می ریزم

ز چشمانم دل و صد راز لبریزم

تو ای محبوب قلب من

              مرو ای روشنی بخشم

                               که هیچم بی تو و در درد می پیچم

تو این شعر مرا در گوش

                        مکن ((مینا))ی خود مثل تمام

                                                         لیلیان باد فراموش....

بشو(( بی دل  ))....         بشو با من هم آغوش

که این عالم پر از ننگ است

مگو ای دل روم

                گویا دلت سنگ است!

         بیا با من صدایم

                         هم نوایم

          این دلم تنگ است....

                         این دلم تنگ است........

از این که لطف کردید و دلنوشته ی من حقیر و خوندید خیلی ممنونم